Een imposante verschijning. Ayvaz, een Turkse Karabash. Halflange blonde haren, soepele tred, ogenschijnlijk nergens in geïnteresseerd. Totdat hij contact maakte; zijn ogen lieten nergens twijfel over bestaan.

Met zijn ogen kon hij precies duidelijk maken wat hij wilde of wat juist niet. Hij kon je aankijken met enorme zachtheid, maar ook ijzig en hard. Veel honden waren bij één blik van hem gelijk genezen van alle mogelijke stoere acties. En de echte ‘diehards’ die het toch gingen proberen, kregen na een kordate schermutseling alsnog de juiste houding. In Turkije worden de Karabash ook wel aslan köpek genoemd, leeuwenhond. En dat was voor Ayvaz een zeer passende bijnaam.

Ayvaz is in Nederland geboren maar zijn ouders kwamen uit Turkije. Hij was nog een hele pure hond. Neem daarbij het stevige karakter van een Karabash en je begrijpt dat ik mijn handen vol aan hem heb gehad. Hij was anderhalf toen hij bij mij kwam, had nauwelijks geleerd te luisteren en zag daar ook vooral het nut niet van in.

Als ik op de hei liep, vroegen mensen waar mijn hond was en dan wees ik naar het witte stipje aan de horizon. Ik nam regelmatig een boek en flesje water mee en wachtte net zolang tot hij bij me kwam zitten. Uren heb ik daar de eerste weken doorgebracht. Uiteindelijk kreeg hij de rust en het vertrouwen dat het ook prettig was om bij me in de buurt te blijven.

Alle kennis die ik had over honden en hun gedrag werd door hem overhoop gehaald. Niets leek meer vanzelfsprekend. Elke onduidelijke actie van mijn kant had grote gevolgen, ik moest goed nadenken over mijn handelingen. Hij kon dagen van slag zijn als hij vond dat hem onrecht was aangedaan en ik wist vaak niet eens wat er nu mis was gegaan. Uiteindelijk, na driekwart jaar, kon ik zeggen dat we een band aan het opbouwen waren.

Maar de eerste drie jaren waren tropenjaren. Hij vocht met alle reuen die even groot of groter waren. Hij vocht met alle reuen die teveel staarden (hallo Bordercollies!). En hij vocht met alle reuen die in hun onzekerheid maar heel stoer gingen doen en dubbel gedrag vertoonden. Kortom met 75% van alle reuen kon hij niet overweg. Daar stond tegenover dat teven hem de oren af konden bijten en dat gold ook voor honden die onder hem door konden lopen.

Hij was zeer gecharmeerd van vrouwen maar de gemiddelde man vond hij maar zo-zo. Hij kon mannen letterlijk zijn terrein afkijken en schroomde niet dreigend tegen hen op te springen en zelfs te bijten. En dan heb ik het nog niet eens over postbodes…

Na die drie zware jaren brak de tijd aan dat we konden lezen en schrijven met elkaar. Hij liep veel los, meldde zich op voorhand als er een onbekende hond aankwam. Konden we samen kijken of het wat was. Hij luisterde goed, voor een Karabash en dat was voor mij voldoende.

Alle honden die op mijn pad kwamen, hebben mij inzicht gegeven. Maar Ayvaz heeft mij wel heel veel geleerd. En omdat bijna geen enkele hondendeskundige iets van hem begreep, hebben we samen ons wiel uitgevonden. Door hem sta ik nergens meer van te kijken en ben ik voorbereid op alle varianten van gedragingen. Ik zal nooit roepen: “maar dat doet een hond niet!” want dat heb ik helaas zelf te vaak gehoord, waarna ik zonder hulp verder moest.

Ayvaz, mijn lieve kanjer. 7 Jaar was hij mijn maatje en december 2008 hebben we helaas afscheid genomen. Hem het gezicht van Hond InZicht maken, was een logische stap.

De ogen van Ayvaz