Lieve Lola,

Je kwam op bijna tweejarige leeftijd bij ons wonen.
Als maatje in huis en in mijn coachwerk.

Je was een geweldig maatje voor de toen nog jonge Franka, die liep met je weg. Vaak letterlijk want toen je kwam kon Franka onder je door lopen en dat bleef ze doen ook toen het al lang niet meer paste. Je werd menigmaal door Franka op haar rug gedragen en je vond het prima.

Helaas was Kater Karel minder blij met jou. Tot aan zijn dood heb je hem opgejaagd en was hij beducht voor je. Ik moet er gelijk bij zeggen dat je gedrag naar hem verrassend was; je was in alles het braafste meisje van de klas. Blijkbaar bood Karel je een uitlaatklep om af en toe toch eens onaardig te kunnen zijn.

Voor mijn dochter, die 4,5 was toen je bij ons kwam, was je als een vriendin. Door samen te spelen, maar vooral door samen te ‘zijn’, ontstond er tussen haar en jou een liefdevolle band. Jij zorgde voor haar toen ze klein was, hoe mooi was haar zorg om jou in de laatste periode.

Toen Bartje als puppy bij ons kwam, had je het even moeilijk. Zo een drukteschopper zonder gevoel voor persoonlijke zones was vaak teveel voor je. Je bracht hem etiquette bij, zoals een dame een snotjong opvoedt: streng, maar rechtvaardig. Het resultaat mocht er zijn; als het echt nodig is weet Bart hoe het moet. Dankzij jou.

Gelukkig was je ook gecharmeerd van hem en hebben jullie veel gespeeld. Vorige week deed je zelfs nog een poging hem uit te dagen, waarbij Bartje zowaar zelf besloot dat het niet verstandig was met jouw broze lijf.

Je was altijd een zonnetje voor iedereen die je tegenkwam; altijd vriendelijk, knuffels uitdelend en in voor een spelletje. Tegelijkertijd was je een zorgenkindje. Chronische oor- en oogontstekingen en onverklaarbare energiedips hebben jou je hele leven achtervolgd. We hebben wat afgedokterd samen. Jouw weerstand tegen artsen, ongewenste aanrakingen en medicatie maakte het allemaal extra ongemakkelijk voor je. Toch heeft dat je er niet van weerhouden om altijd de zonkant van het leven te benadrukken.

In onze samenwerking in coaching was je compleet in je element. Met grote zorgvuldigheid begeleidde je mensen, jong en oud, met angst voor honden. Met vrolijke zachtheid werkte je met kinderen en met een zeer fijngevoelige sensor voor verdriet, steunde je volwassenen. Toen ik je op de 8e met pensioen liet gaan en je de bijnaam Gepensioneerde Prinses kreeg, heb je nog menigmaal uit jezelf gewerkt. Als je vond dat je iemand tot steun kon zijn, dan ging je aan de slag en had ik niets in te brengen.

Doordat je altijd hebt getobt met je gezondheid, was het altijd lastig in te schatten hoe je je voelde. Waar Bartje en Franka nadrukkelijk laten weten als ze een pijntje hebben, was jij onverstoorbaar. Je onderging ongemak, je schikte je in wat er was.

De laatste maanden werd je coördinatie slechter, je raakte regelmatig gedesoriënteerd, je ademhaling werd moeizamer. Ik begon bij te houden hoe de verhouding was tussen vrolijk en bedrukt en het werd duidelijk dat je het zwaar had. Pijnmedicatie bracht geen verlichting en daar lag voor mij de grens. In overleg met de dierenarts hebben we besloten je te laten gaan.

Liefste Lootje, Lollebol, Loesje, Lovely Lola
Dank je wel voor 10 mooie jaren samen.
We gaan je enorm missen.

Liefs van ons
Midi Baal, Franka, Bartje, Marleen

Lola 01 09 2008 – 23 11 20

“We never lose our loved ones.
The accompany us; they don’t disappear from our lives.
We are merely in different rooms.”

~ Paulo Coulho ~

Fotocredits: Rob Wensveen, Dear Dog Photography

Ode aan Lola