Toen ik zes was kwam Dorus in ons huis wonen. Ik weet nog dat ik het best spannend vond. Een klein hondje, pas zes weken oud, wat moesten we ermee? En mijn ouders hadden geen idee hoe je nu precies een hond moest opvoeden. Dus we deden maar wat, mijn vader, mijn moeder, mijn broer en ik; ieder op onze eigen manier. Het moet voor Dorus best een klus geweest zijn, al die verschillen, maar ze redde zich prima. Ze was een volwaardig lid van ons gezin en dat maar liefst zestien jaar.

Door Dorus is mijn liefde voor honden wakker gemaakt. Ik kreeg op mijn 13e een hondenencyclopedie op zakformaat en ik kende in no time alle rassen uit mijn hoofd, inclusief waarvoor ze gefokt waren. Als tiener was Vera de buurLabrador mijn grote liefde. Ik liet haar uit en trainde op mijn manier met haar, ook ging ik met haar en haar bazin mee naar jachttrainingen. Hoe leuk ik de trainingen ook vond, het samen struinen langs de rivier was toch echt het allerleukste. Wat mij enorm is bijgebleven is de keer dat Vera en ik een jongetje langs een sloot zagen staan. Hij keek nogal sip want zijn bal lag aan de overkant in het water. Ik vroeg Vera om de bal te gaan halen en terwijl zij in het water lag, gaf ik aanwijzingen. Ze apporteerde de bal keurig. Wat was ik trots op mijn meisje!

Die verbinding met Vera is wat mij met al mijn honden heeft verbonden. Samen ‘zijn’.

Eind jaren ’80 ging ik werken in een asiel. Daar is mijn loopbaan in het hondenwerk echt begonnen en ontmoette ik mijn eerste eigen hond. Boef, een knoeperd van een Bouvier met een stevige rugzak zat al enige tijd in het asiel. Boef koos mij uit en ik zei ‘ja’. Dat bleek een gouden keuze, ware het niet dat het eerste half jaar een beproeving was. Ik was nog zo weinig gewend, maar heb door Boef in heel korte tijd heel veel geleerd. Met zijn grote lijf en dito ego was hij geen partij voor mij en bleek de ouderwetse manier van correctie en druk onwerkbaar. Door hem leerde ik dat ‘luisteren naar de baas’ geen eenrichtingsverkeer is, maar een kwestie van samenwerken. Het was een pittige maar o zo waardevolle leerschool.

Boef verhuisde mee naar het hoge noorden waar ik met mijn toenmalige partner een asiel ging runnen. Hij kreeg gezelschap van Kid, de greyhoud, Chap de Tervuerense herder en Tjico een oud Duitse herder,een hoog bejaarde heer. Ook leefde we met twee katten Björn en Kalinka. In het asiel bleek ik veel plezier te hebben in het ondernemen. Het asiel stond er slecht voor en door goede samenwerking met dierenartsen, andere asiels en de gemeente lukte het om het asiel weer op de rit te krijgen.

Door privéomstandigheden ben ik na een paar jaar gestopt met mijn hondenwerk en heb ik carrière gemaakt bij KPN. Het werken met mensen beviel me ook goed en ik volgde de HBO Opleiding Personeel & Organisatie. Toen Boef overleed heb ik zeven jaar geen hond gehad. Ik werkte veel en de combinatie met zoveel werken en een hond hond hebben, voelde niet goed. Ik bleef wel verbonden met mijn hondenwerk door het geven van gedragsbegeleiding, één op één. Aan mensen die inzagen dat zij zelf moesten veranderen om een betere band met hun hond te krijgen. Want dat was voor mij door de jaren heen wel duidelijk geworden: als de hond niet doet wat jij wil, moet de hond niet beter luisteren, maar moet jij het anders vragen.

Ik werd ziek en kwam langdurig thuis te zitten. In 2001 werd ik gevraagd om op een Turkse Karabash te passen. Een jonge hond met nauwelijks opvoeding en weinig positieve ervaringen. Bij de kennismaking keek hij mij ongeïnteresseerd aan. Toch zei ik wederom’ja’. En daar was Ayvaz. En dat heb ik geweten. Eén bonk eigenwijsheid en eigengereidheid. Ik heb al mijn ideeën over honden en samenleven met honden op de schop gegooid en we hebben samen ons eigen wiel uitgevonden. Na de vakantie van de eigenaar werd duidelijk dat Ayvaz beter bij mij kon blijven. We waren dolblij met deze beslissing en ik kan me niet herinneren dat ik eerder een hond heb zien lachen, maar Ayvaz had echt een grijns van oor tot oor toen hij in de auto zat onderweg naar mijn huis. En ik ook.

Lees in “De ogen van Ayvaz” ons verhaal en waarom hij het gezicht is van Hond InZicht.

Ayvaz heeft ervoor gezorgd dat ik weer kracht kreeg, fysiek en mentaal, en mijn ondernemersgeest kwam terug. Na de geboorte van mijn dochter in 2006, besloot ik weer met honden te gaan werken. Eigenlijk met mensen die honden hebben. Ik wilde niet meer trainen, maar mensen bewust laten worden van het samenspel tussen hen en hun hond. Dat het een wisselwerking is, gebaseerd op het samenwerken tussen twee individuen. Ik besloot ook dat ik uitsluitend wilde werken met mensen die bereid zijn naar zichzelf te kijken. Naar hun eigen rol in de verbinding met hun hond. Naar het gedrag en de behoeften van de hond.

Hond InZicht was een feit. In die periode kwam ook social media in rap tempo op. Met eerst Twitter en later Facebook ging er een enorme wereld open. Ik leerde veel collega’s in het werkveld kennen, door heel Nederland, en het ene na het andere initiatief en samenwerkingsverband ontstond. Extra fijn was het grote netwerk wat razendsnel groeide. Nu kon ik mensen met vragen aan de andere kant van het land met een gerust hart doorverwijzen naar een deskundige collega.

In de wervelwind van samenwerkingen en initiatieven verlegde ik mijn werk van het coachen van baas met hond naar het coachen en bijscholen van hondenprofessionals. In mijn opleidingen en cursussen verweef ik de visie van Hond InZicht. Als elke hondenprofessional in zijn lessen de mens inzicht kan geven in hondengedrag én in zijn eigen gedrag, kunnen er heel snel mooie stappen gemaakt worden tussen mens en hond. Een vervolgstap was het coachen van hondenprofessionals met hun bedrijf, in start of doorstart, via HondZakelijk. Mijn kennis en ervaring in het werkveld maakt dat de coaching niet alleen op het ondernemerschap gericht is, maar juist ook op de persoonlijke kwaliteiten van de coachklant met oog voor en kennis van het vakgebied.

Ik informeer vanuit Hond InZicht mens met hond over samen leven en samen ‘zijn’. Via mijn artikelen, sociale media en mijn boeken probeer ik mensen InZichten te geven waardoor zij vol enthousiasme een ‘wijze baas’ willen worden. Ik verzorg intensieve individuele Coachtrajecten in Samen ‘Zijn’ voor mensen die echt in verbinding willen komen met hun hond(en).

Mijn visie deel ik met andere hondenprofessionals via mijn lesaanbod en coaching. Ik maak me als verbindend ondernemer in de hondenbranche hard voor het samenwerken, samen leren en kennis delen tussen hondenprofessionals. Als zij in staat zijn hun kennis weer op een prettige en deskundige manier over te dragen naar de hondenbazen, zal er steeds meer InZicht ontstaan.

Want dat is wat ik elke hond en zijn mens gun: samenleven, samen ‘zijn’, in respectvolle verbinding.

Nadat Ayvaz overleed, kwam Franka en kort daarna Lola in ons leven. In 2014 sloten we ons prinsje Blije Bartje in de armen. Zoals dat helaas gaat met honden, moesten we ook weer afscheid nemen. In 2022 is Bartje alleen en kun je zijn avonturen volgen op social media.

Op Facebook/HondInZicht  en Instagram/Hond InZicht deel ik over mijn visie en activiteiten vanuit Hond InZicht en over het leven en werk met honden. Lees zeker ook de blogs op deze website voor meer InZicht!

In de PetTalk van Verhuisdieren vertel ik over mijn boek en de hond als levensveranderaar.

“Zorg dat je bezig bent met waar het echt over gaat” zei ik in de Metamorfose Podcast van Iris Sturgeon.

Hond InZicht is onderdeel van mijn bedrijf MvB InZicht